Nie mamy gotowych recept, ale wiele doświadczeń (w tym i tych negatywnych). Wspólnie będziemy – ci którzy już próbowali i ci, którzy dopiero zaczynają – zastanawiać się jak skutecznie osiągać założone cele.  Bo też świat polityki*, o której będziemy mówić, i którą będziemy praktykować, jest raczej sztuką niż prostymi schematami działania:

• tu dyskusja o podstawach demokracji, rola aktywności obywatelskiej musi się zderzyć z wiedzą na temat podstaw procesu stanowienia prawa i tworzenia polityk publicznych, a także mechanizmów działania zbiorowego – organizacji i ruchów społecznych,
• tu konieczne jest trenowanie umiejętności współpracy z osobami o innych poglądach, uzgadniania stanowisk, uczestniczenia w procesach partycypacyjnych, konsultowaniu aktów prawnych czy monitoring programów publicznych (np. na przykładzie polityki klimatycznej). Jednak te umiejętności muszą być wzmocnione umiejętnością wykorzystywania takich narzędzi jak prawo dostępu do informacji publicznej, do petycji, skarg i wniosków, inicjatywy obywatelskiej czy form protestu,
• tu podstawą prac będzie postawa otwartości na innych (w bardzo różnych wymiarach – międzykulturowo, miedzysektorowo, międzypokoleniowo), wartości demokracji, tolerancji, włączania, czyli to co stoi u źródeł praw podstawowych wyznawanych w Unii Europejskiej.

Szkoła jest dla wszystkich – tak początkujących jak i zaawansowanych. Choć od tych ostatnich będziemy wymagać więcej, będą oni nie tylko uczestniczyć w kursie podstawowym, który uczyć ich będzie, że partycypacja jest jednakowa dla wszystkich, ale także dodatkowo pracować nad własną refleksją na temat systemu reprezentacji i partycypacji, samoświadomością sektorową (tradycje, wizja), moderowaniem procesów partycypacyjnych…

—

(*) chodzi tu raczej nie o polityką rozumianą w sensie uprawiania partyjnej polityki (politics), ale tworzeniu i realizowaniu polityk publicznych (policy), choć przecież często jedna z drugą jest ściśle połączona