Wspólna ocena praworządności – polskie organizacje połączyły siły

1 lutego 2022

Aktualności, Program Europejski, Rzecznictwo i monitoring, Stanowiska i raporty

W 2020 roku Komisja Europejska zaczęła regularnie monitorować stan praworządności w krajach członkowskich. To mechanizm, który wymusza regularną refleksję, dokonywaną przez wiele środowisk, nad tym jak kraje członkowskie wywiązują się z przestrzegania zasad rządzących wspólnotą europejską.

To możliwość pokazania, w jakich aspektach dany kraj powinien się poprawić, a w jakich idzie mu dobrze. Można by go nazwać systemem ostrzegania, gdyż Raport o praworządności był pierwszym krokiem do dalszych działań. Pod koniec 2020 roku wprowadzana została słynna zasada warunkowości, w której otwarcie powiedziano, że kraje które nie chronią i nie zapewniają podstawowych wartości, takich jak wolność, demokracja, równość i szacunek dla praw człowieka, w tym praw mniejszości, ale też niezawisły system sądownictwa zapobiegający m.in. korupcji, nie będą korzystały z unijnego budżetu i funduszu odbudowy. Chodzi o to, żeby unijne pieniądze nie były zagrożone defraudacją i wydawane na cele, które przeczą celom wspólnoty.

Zanim jednak dojdzie do wstrzymania pieniędzy, kraj może zdiagnozować swoje problemy. I właśnie ta diagnoza dokonywana jest w dorocznym raporcie dotyczącym praworządności. Taka diagnoza wymaga szerokiej wiedzy, dlatego w 2022 roku wkład do tego raportu złożyliśmy wspólnie z innymi eksperckimi organizacjami – Fundacją im. Stefana Batorego, Helsińską Fundacją Praw Człowieka, Instytutem Spraw Publicznych i Siecią Obywatelską Watchdog Polska.

Po zestawieniu naszych wspólnych uwag zobaczyliśmy, jak wiele złego (i niestety niewiele dobrego) wydarzyło się w polskiej demokracji w 2021 roku, tutaj znajdziecie pełen tekst: Poland. Rule of Law Report for 2021.

Dzięki współpracy, jako grupa organizacji, przedstawiliśmy solidny opis zniszczonego wymiaru sprawiedliwości, niewywiązywania się Polski ze zobowiązań związanych z zapobieganiem korupcji, w końcu zaś działań władzy wobec mediów, dziennikarzy i społeczeństwa obywatelskiego.

Nasza grupa organizacji opisała, jakie są problemy w wymiarze sprawiedliwości. Poniżej przedstawiamy listę poruszonych przez nas zagadnień.

Coraz więcej problemów związanych z pewnością prawa rodzi niewłaściwie wybrana Krajowa Rada Sądownictwa (po przerwaniu kadencji poprzedniej Rady i prawie całkowitym poddaniu wyboru jej członków większości parlamentarnej), z której rekomendacji nominowani są kolejni sędziowie.
Widzimy oszałamiające awanse niektórych sędziów, co może stawiać pod znakiem zapytania prawdziwe podstawy podejmowania przez Krajową Radę Sądownictwa decyzji o rekomendacjach;
Choć od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa można się odwołać do Izby Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych w Sądzie Najwyższym, to sędziów do tej Izby rekomendowała w całości niewłaściwie powołana Krajowa Rada Sądownictwa. I tak koło się zamyka.
Zapadają wyroki sądów międzynarodowych w sprawie sposobu nominowania sędziów, ale polskie władze ich nie wykonują.
Łamane są zasady niezależności sędziowskiej – władza zamachuje się na immunitety, pozbawia się możliwości orzekania i wykorzystuje sposobności do przenoszenia sędziów;
System odpowiedzialności dyscyplinarnej został uznany za niezgodny ze standardami Unii Europejskiej, ale nadal obowiązują konsekwencje jego zastosowania wobec sędziów i brak reformy tego systemu.
Czasowo przenosi się prokuratorów, którzy rozpoczęli śledztwa rozliczające władzę lub ją krytykowali, do odległych od ich miejsca zamieszkania prokuratur.
Istniejący system awansów i powoływania prokuratorów nie wprowadza jakichkolwiek kryteriów jakościowych, konkurencyjnych i możliwości odwołania się od decyzji. W zasadzie wszystkie powołania i awanse zależą od woli Prokuratora Generalnego, który – jako Minister Sprawiedliwości – jest politykiem.
Wiele do życzenia pozostawia stan cyfryzacji sądów, warunki pracy w nich panujące i przejrzystości.

Skupiliśmy się też na problemie korupcji:

wskazywaliśmy na ślimaczące się śledztwa dotyczące spółki Srebrna i tzw. dwóch wież, w sprawie opłaconych i bezużytecznych respiratorów czy potencjalnych defraudacji dokonanych przez Ryszarda Czarneckiego;
pisaliśmy o zmianach prawa karnego sprzyjających zdjęciu oskarżeń z Daniela Obajtka, prezesa PKN Orlen, bardzo blisko związanego z władzą;
odnieśliśmy się do sprawy Pegasusa i nieznanych jeszcze rozmiarów afery podsłuchowej;
pokazaliśmy braki w systemowych rozwiązaniach związanych z oświadczeniami majątkowymi, brak prac nad strategią antykorupcyjną, niewdrożenie dyrektywy związanej z ochroną sygnalistów;
wspomnieliśmy sukces ostatniego roku, czyli ustawę antykorupcyjną – centralny rejestr umów i zwiększoną przejrzystość partii politycznych, wyrażając obawę, że wniosek Małgorzaty Manowskiej do Trybunału Konstytucyjnego może zniszczyć oddziaływanie ustawy. Dodaliśmy, że w ustawie są też rozwiązania zapobiegające w przyszłości konfliktowi interesów – np. łączeniu mandatu posła czy senatora z zatrudnieniem w spółkach publicznych;
szeroko opisaliśmy sprawy politycznej korupcji, przekonania obywatelek i obywateli o wzroście korupcji oraz problemów związanych z zamówieniami publicznymi – w tym zwłaszcza związanych z Covid-19.

Zajęliśmy się sytuacją wolności słowa:

wspomnieliśmy o Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji i o tym, jak współdziała z rządzącymi, np. przy okazji realizowania pomysłu na LexTVN;
nakreśliliśmy, jak wyglądało niewpuszczanie dziennikarzy na granicę i traktowanie ich na demonstracjach;
opowiedzieliśmy o przejęciu prasy regionalnej przez PKN Orlen;
oraz o licznych pozwach typu SLAPP związanych z rzekomą obrazą uczuć religijnych czy naruszaniem dobrego imienia rządzących lub gmin przyjmujących uchwały antyLGBT.

Poruszyliśmy też inne tematy:

tworzenie prawa – w tym nagłe pojawianie się w Sejmie ustaw, które były tworzone przez rząd i o których nic nie było wiadomo do momentu procedowania w parlamencie; składnie ustaw rządowych jako ustaw poselskich; przyspieszone tryby procedowania ustaw;
typy spraw, które trafiają do Trybunału Konstytucyjnego (np. spadek liczby skarg konstytucyjnych składanych przez obywatelki i obywateli czy wniosków opozycji oraz nowy typ wniosków – podważających zgodność traktatów międzynarodowych z Konstytucją RP);
niezajmowanie się przez Trybunał Konstytucyjnymi skargami i wnioskami składanymi przez Rzecznika Praw Obywatelskich;
wielokrotne łamanie konstytucyjnych regulacji w związku z wprowadzaniem ograniczeń praw i wolności mających wynikać z pandemii COVID-19;
wybór Rzecznika Praw Obywatelskich w latach 2020/2021;
reagowanie instytucji publicznych na wnioski Rzecznika Praw Obywatelskich, w tym zwłaszcza bezczynnością Ministra Sprawiedliwości (Wystąpienia generalne, generalnie istotne, ale bez odpowiedzi);
pomysły na oznaczanie się organizacji jako finansowanych z zagranicy;
sytuacja związana z ograniczaniem praw podstawowych na granicy z Białorusią;
ograniczanie prawa do protestowania;
Ograniczenia prawa do informacji.

Czy raport o praworządności zmieni coś z dnia na dzień? Czy jest wystarczający? Co z niego mamy? Na wiele z tych pytań nie mamy zadowalającej odpowiedzi. Ale widzimy zalety. Raport to narzędzie, które się rozwija. Każde upublicznienie problemów i otwarta dyskusja o nich, na forum międzynarodowym, jest dla nas okazją do pokazania, że społeczeństwo obywatelskie wie jaka powinna być rzeczywistość i się jej domaga.

Poza tym głównym raportem złożyliśmy też szerszy wkład tylko o społeczeństwie obywatelskim, wspólnie z Siecią Obywatelską Watchdog Polska, dla European Civic Forum, które jest organizacją reprezentującą interesy organizacji społecznych w Brukseli.